ผู้ติดตามที่…

ต้องเริ่มเล่าเรื่องสมัยก่อน ซะก่อน

เมื่อสองปีก่อน เราชอบเอาอะไรที่ตลกๆ ที่เราเจอมาในเว็บต่างประเทศมาแปลให้เพื่อนๆในเฟซบุ๊คเราอ่าน

แล้วเพื่อนเราอยากแชร์ ก็ขอให้เราเปิด Public เราก็ยอมเปิด หลังจากนั้นเวลาแปลอะไร

เราก็ตัดสินใจเปิดเป็น Public ไปละกัน เพื่อให้เพื่อนเราแชร์ไปโดยไม่ต้องขออะไรจากเรา

แต่แล้วมันก็เกิดเรื่องแย่ๆขึ้นคือ สิ่งที่เราแปลบางอย่าง มันกลับถูกแชร์ออกไปเยอะมากๆ ดังเว่อร์

จนมีคนกด Follow เรามา 3-4000 คน แรกๆเราก็พยายามไม่คิดอะไร แต่ในใจก็รู้สึกได้เลย ว่าอึดอัด..

มีทั้งคนวัยทำงาน คนวัยพ่อวัยแม่ และคนที่เราดูแล้วรู้เลยว่า ไม่ใช่แนวที่ตามเรามาเพราะว่ารสนิยมคล้ายกันแน่ๆ

ในตอนนั้น เราก็มีข่าว หรือเรื่องตลกหลายประเภท รวมถึงข่าว 18+ ข่าวเกม ข่าวอาชญากรรม ต่างประเทศ

ซึ่งเรารู้สึกได้ว่า บางคนเขาไม่ได้ต้องการรับข่าวสารพวกนี้  ตอนนั้นเราเลยเริ่มมีความคิดที่จะเลิกโพส Public

แต่แล้วมันก็ข้อความที่น่ารังเกียจมาหาเราจนได้ คือ สั่งให้เราแปลการ์ตูนให้หน่อย แล้วไม่ได้มาหน้าสองหน้านะ มาเป็นเล่มก็มี…

พอไม่ตอบก็ทวงก็ ด่าว่าเราหยิ่ง.. แย่อะ การปัดรำคาญ ด้วยการเมิน ก็จะโดนใครก็ไม่รู้ ที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้า มาด่าซะอย่างนั้น

บ้างก็มีคนที่ตามเรามาเพราะเราแปลการ์ตูน จนพอเราเขียนข่าวของเครื่อง Nintendo ก็สั่งให้เราเขียนข่าว Nintendo อย่างเดียว

บอกว่าจะเพิ่ม Follow ให้ มีวิธีเพิ่มหลักแสน…  เห็นเราหิว Follower ขนาดนั้นเลยเหรอ?

เราไม่ต้องการเลยซักนิดจริงๆ เพราะการที่กลายเป็นคนสาธารณะ สำหรับเราแล้ว มันขาดความเป็นส่วนตัวมาก เราไม่ชอบเป็นคนแบบนั้น

แล้วก็เริ่มมีสิ่งน่ารำคาญเกิดขึ้นมาก ด้วยเราเป็นคนที่ชอบเรื่องตลกๆ เวลาเล่นเน็ตเจอนอกบ้าน หรือเล่นตอนว่างๆเจออะไรตลกๆ ก็จะเซฟเก็บเอาไว้

บางทีจำไม่ได้หรอกว่าเอามาจากไหน พอว่างๆเอามาแปล จะให้เพื่อนเราอ่านกันเฉยๆ แล้วบังเอิญมันเป็นที่นิยม ก็จะมีนักทวงเครดิต ตามมา

ไอ้เราก็จำไม่ได้หรอก ต้องไปเสียเวลาหามาให้มันอีก ซึ่งเจ้าตัวคนทวงมันคงไม่ได้อะไรหรอก นอกเสียจาก อยากได้ Like จากคนที่คิดเหมือนกันเท่านั้นเอง

จากนั้นพอเลิกโพส public จริงจังเลยก็ยังมี Message มาแปลกๆ อย่าง เจอผู้ชายถอดเสื้อ ถ่ายเซลฟี่ส่งมาเฉยๆ อี๋ เชี่ยอะไรเนี่ย?

แล้วอีไม่นาน เฟซบุ๊คเราก็โดนแจ้ง ชื่อปลอม… มันจะมีอยู่ช่วงปีนึงที่เฟซบุ๊ค ออกกฏห้ามใช้ชื่อปลอม จำกันได้ไหม

ก็จะเจอพวกจิตไม่ปกติ ไล่ Report เฟซบุ๊คมันก็โง่ เขาแจ้งมายังไง ก็ทำให้เขาหมด ไม่ถามเจ้าตัวเลย

มันแบนไป เราก็เลยเออถ้าไม่ให้ใช้นิคเนม เราก็ไม่ยอมเปลี่ยนไปชื่อจริงหรอก

ยังไงในอินเตอร์เน็ต เราก็เลือกที่จะไม่แสดงชื่อจริงให้คนเขามาตามหาตัวกันง่ายๆ

หลังจากเกิดเหตุการณ์นั้น เราเลิกเล่นเฟซบุ๊คไปเป็นเดือนเลย ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่เรารู้สึกว่า จิตใจเราสงบดีจริงๆ

ในเรื่องของการเลิกเล่นเฟซบุ๊คนั้น เดี๋ยวไว้ค่อยมาเขียนในเนื้อหาต่อๆไปแล้วกัน

 

หลังจากหายไปเป็นเดือน เราก็ต้องกลับมาใช้เฟซบุ๊คอีกครั้ง เพราะต้องติดต่องาน ก็เลยสมัคร user ใหม่ขึ้นมา

แล้วเราก็เลือกที่จะรับแต่เพื่อนเท่านั้น คือใครไม่เคยคุย ไม่เคยเห็นหน้า ไม่รับเลย พอกันทีกับโลกอินเตอร์เน็ตที่น่าขยะแขยง

แต่แล้วก็โดนคนกลุ่มนึงที่บอกว่า ถ้างั้นมีอะไร ก็โพสลงเพจสิ คนจะได้รู้จัก Live Channel เรามากขึ้น

เราก็ไม่ได้คิดจะทำตามหรอก เพราะขี้เกียจแปลอะไรแล้ว ขนาดในเฟซบุคตัวเอง ยังไม่แปลเลย..

 

ผ่านมาปีกว่าๆ ก็คือช่วงไม่นานมานี้ เป็นช่วงที่ Splatoon 2 มาพอดี เราก็เลยตัดสินใจเขียนข้อมูลของเกมลง Blog แห่งนี้

แล้วก็โพสลงเพจเรา เพราะว่าในเพจเรา สมัยภาคแรก เราก็เขียนข่าวเกมนี้มาตลอด ถึงแม้ว่าจะมีคนสนใจแค่ไม่เท่าไรก็เถอะ

จู่ๆก็มีคนที่เล่นเกมนี้ ติดตามเพจเราเข้ามาประมาณ 3-400 คน เลยทีเดียว ซึ่งน่าตกใจ แต่ก็นะ เพราะมีคนใกล้ตัวเรา

เอาเพจเราไปโพสต่อใน Group เกมในไทยน่ะแหละ ก็เลยมากัน แต่เราก็ยินดีต้อนรับ เพราะมันเป็นคนแนวๆเดียวกัน

เราก็เขียนข่าวลงเพจมาตลอด โดยเราไม่สุงสิงกับกรุ๊ปใดๆเลย และทำคลิปวิดีโอสอนโน่น สอนนี่ ลงเพจด้วย

 

จนมาสองสามวันก่อน บังเอิญเจอเรื่องตลกๆในทวิตเตอร์ มันเป็นโพสของนิตยสารการ์ตูนของญี่ปุ่น อันนึง

เกี่ยวกับเรื่องผี (เรื่องที่แปล https://www.facebook.com/men9ch/posts/1410983132303634 )

ก็เลยเอามาแปลขำๆลงเพจละกัน เพราะมันมีช่องคำพูดไม่กี่คำเอง คงไม่มีคนเห็นอะไรนักหรอก

ที่ไหนได้ คนแชร์ออกไปเยอะมากๆ เพราะด้วยความที่มันมีแค่ 4 หน้า และ ไม่กี่คำพูด

ตอนนั้นผ่านไปประมาณ 1 ชั่วโมงกว่าๆ มี people reach พุ่งไปแสนกว่า…

อะไรเนี่ย มาจากไหนกัน เริ่มมีคนกด Like เข้าเพจมา 200 กว่าคน ภายในเวลาแปปเดียว ตอนนั้นก็งง

แต่มันมีสิ่งที่น่ารำคาญมากจากการโพสอะไรแล้วมีคนเห็นเยอะ คือการคอมเม้น เพราะว่า Page Manager ในมือถือ มันจะแจ้งเตือนตลอดเลย

แล้วคอมเม้นที่มา มันเป็นไงรู้มะ? มันไม่ใช่คอมเม้นที่พูดถึงโพสนั้นเลย แต่เป็นการ tag หาเพื่อนพวกเขานั่นล่ะ

ซึ่งเราก็ไม่เข้าใจว่า ไปจำมาจากไหนกันว่าถ้าอยากให้เพื่อนเห็น ให้มา tag หาเพื่อน ในคอมเม้นของเพจนั้นๆ

จะรู้กันไหมว่าไอ้ที่พวกคุณ tag หาเพื่อนกันเนี่ย มันแจ้งมาหา admin เพจหมดเลย รวมถึงคอมเม้นของเพื่อนคุณ

ที่มาตอบพวกคุณที่ tag ไปหาเนี่ย มันมาหมดทุกอย่างเลย ซึ่งเขาไม่ได้คุยกับเรา และไม่ได้คุยเกี่ยวกับเนื้อหาก็มี

ผู้หญิงบางคน tag หาแฟนตัวเอง ว่าน่ากลัวมากเลย  ผู้ชายมา แม่งไม่ได้อ่านหรอก แต่บอก ไม่ต้องกลัวเราอยู่ข้างๆเธอ

โถ เอ็งอ่านยังไงวะ มาโชว์หล่อ แต่ที่ไหนได้ คนนอกที่ไปมองคอมเม้นเอ็งนี่คือ โชว์เสี่ยวแท้ …

แล้วด้วยที่คอมเม้นเยอะมากๆ มันก็แจ้งเตือนผ่านมือถือใช่มะ มันก็จะมีเสียง Noti ในมือถือ ติดิ๊ง! แจ้งเตือนว่ามีคนโพส 1 ครั้ง

แต่ไอ้ Facebook Page Manager ในมือถือเนี่ย มันไม่ได้อัพเดททันทีที่มีคนโพสมา มันจะปล่อยซักพักแล้วค่อยร้อง

แล้วเข้าใจมะ พอมันอัพเดทที คอมเม้นพุ่งมาเป็นร้อย ไอ้คำว่า ติดิ๊ง เนี่ย มันร้องลั่นเลย ลั่นแบบนาฬิกาปลุกอะ คือเราแม่งประสาทแดกมาก

ไม่รู้จะทำยังไง เลยต้องไปกดปิด Push Notification ในมือถือทิ้งเลย กลายเป็นว่าตอนนี้ใครโพสสอบถามอะไรมา เราไม่รู้เรื่องทั้งสิ้นเลย

หลังจากกดปิด Notification ในมือถือไป เราก็ได้นอนอย่างสงบสุขซักที ตื่นมาตอนเช้า people reach พุ่งไปที่ 6 แสนกว่าๆ

เพจมีคนกด Like เข้ามาเยอะมาก จากเดิมทีเพจเราที่มีแต่คนที่ติดตามเรา เพราะว่าเราเล่นเกม หรือเราเขียนข่าวเกม ประมาณ 1980 คน  พุ่งไปที่ 4800 คน…

เราก็ต้องมานั่งเปิด Page Notification ว่ามีใครมาติดต่อเรา เพื่อสอบถามเรื่องเกม หรือ เรื่องสตรีมมิ่งรึเปล่า เพราะว่ามันมีเลขขึ้นที่ใน Facebook

พอเข้าไปก็เจอแต่ tag shitty friend นั่นล่ะ ตลอดทั้งวัน บ้างก็มีพวก Shitty Comment ที่มาทวงหา Credit คนวาด หาว่าเราไม่ยอมแปะเครดิต

ทั้งๆที่เราก็แปะอยู่ทนโท่ อยู่นั่น แถมอธิบายอยู่ด้วยว่า มันมาจากไหน และต้นฉบับมันยังไม่ออกมา มันวางขายเดือนหน้าในนิตยสาร

พอเป็นคอมเม้นธรรมดาๆ ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องพูดหยาบคายด้วย มันเท่ขนาดนั้นเลยเหรอไง การพูดคำหยาบในที่สาธารณะเนี่ย เต็มไปหมดเลย

แล้วพอถึงตอนกลางคืนของวันนั้น Prople Reach ก็ทะลุ 1 ล้าน เรียบร้อยแล้ว…

ตอนที่เขียน blog นี้อยู่ reach อยู่ที่ 1,188,497 แชร์ไป 5885 และ Page Like 5406 และ Page Noti ที่แสดง Shitty Friend ของคนอื่น

ก็ยังเยอะเหมือนเดิม ต้องมานั่งกด Mark as Read ให้ตัวเลขมันหายไป ตลอดทั้งวัน

และแน่นอนในที่สุด งานแปลของเรา ก็โดนขโมยไปโพสลงเพจอื่นเรียบร้อย เพื่อนแจ้งเรามา

ดูเหมือนว่าเพจอื่นๆเขาต้องการ Like เข้าเพจมากๆเลย แต่ทำไมกันนะ

เราถึงไม่ต้องการ คนที่ไม่ได้ติดตามเราด้วยความที่เราเป็นเรา เลยซักนิด?

เดิมที เพจเราเป็นแค่ที่สำหรับอัพเดทว่าเราเขียนอะไรใน Blog เราจะ Live เกมอะไร เราอยากจะเขียนข่าวเกมที่เราสนใจ

เท่านั้นเอง แต่ตอนนี้มันกลายเป็นเพจอะไรไปแล้ว…  ใครต่อใครก็ไม่รู้ ที่ไม่ได้ติดตามเราเพราะจุดประสงค์ของเรา มากันเต็มไปหมด

 

บอกเลยว่าตอนนี้ อึดอัดมาก อึดอัดขนาด ไม่อยากจะโพสอะไรลงเพจเลย

ตอนนี้ เรารู้สึกคิดผิดมาก ที่แปลการ์ตูนเรื่องนี้ลงเพจไป

คนใกล้ตัวก็แนะนำให้เราแปลการ์ตูนต่อไป ให้คนติดตามเกินแสน สามารถหาเงินได้

 

คือมันไม่ใช่แนวทางของเราไง ไม่ใช่สิ่งที่เราอยากจะทำ การแปลอะไรที่ทำเพื่อเงิน

มันไม่ใช่ความสุข ที่เราได้แปลเพื่อที่จะสร้างรอยยิ้มให้เพื่อนหรือคนใกล้ตัวของเราไปแล้ว

 

 

ไม่ใช่อะไรหรอก แค่อยากจะเขียนบ่น เพราะเราเชื่อว่าพวกคนที่มาติดตามในเพจเราล่าสุดเนี่ย ไม่คิดจะเข้า blog เรามาอ่านหรอก

ถ้ามาอ่านก็อยากจะให้รู้ว่าการ tag shitty friend นั้น admin page ที่เขาทำ หรือสร้างคอนเทนต์อะไรมาให้ดู เขาไม่ได้มีความสุขกับการเห็นคอมเม้นแบบนั้นของคุณหรอกครับ

 

จังหวะนี้ ถ้าใครคิดอยากจะหาวิธีเพิ่มยอดไลค์ล่ะก็ คงบอกได้แค่ว่า ไปเรียนภาษาแล้วแปลภาษาอะ คนตามเยอะแน่ๆ ลองดูเพจดังๆช่วงนี้สิ มีแต่แปลภาษาทั้งนั้นล่ะ

 

แค่นี้แหละ